Je gelooft als kind, je bent er van overtuigd zelfs, dat je vader en moeder er altijd voor je zijn. Dat zij de plek zijn waar je veilig bent. Waar je kunt uitrusten, bijkomen, niets hoeft. Een soort kommetje waarin je kunt baden…
Soms is dat waar, soms deels, soms helemaal niet.
Wat je ook hebt meegemaakt in deze 3-eenheid, er is altijd een diep verlangen gebleven naar dit gevoel. Van welkom zijn, ontvangen worden met alles wat en wie je bent. Van thuis horen.
Als je dit niet ervaren hebt, blijf je je leven lang op zoek naar dit gevoel. Bij partners, je kinderen, familie, vrienden of vriendinnen.
En toch, het ultieme gevoel, het totaal ontvangen worden, wil je uiteindelijk toch het liefst ontvangen van je ouders. Daar waar je geboren bent. Ontstaan bent.
Vandaar dat je als kind en zelfs als volwassenen blijft geloven en hopen dat deze erkenning, deze volledige ontvangst, deze veilige haven daar is. Loyaliteit.
Ondanks pijnlijke gebeurtenissen en ervaringen blijf je diep van binnen loyaal. Je verlangen naar die verbinding is zo groot… Soms echter, lief mens, zal het daar niet vandaan komen.
Zul je moeten accepteren, laten rusten, dat het daar niet te vinden is. Dat ook zij, net als jij, hun eigen weg hebben in dit leven. Dat ze er niet op uit zijn om jou het leven zuur te maken.
Laat ze. Trek energetisch je armen van hun af. Maak een buiging voor dat ze jou het leven hebben gegeven, dat ze jou begeleidt hebben, in hun beste kunnen.
Laat los. Het ligt niet aan jou. Omarm je hart en het verdriet wat er hierdoor los komt. Het zij zo.
Je eigen waarde hangt daar niet van af. Het heeft je leven niet makkelijker gemaakt. Maar met de liefde voor jezelf kan je alles helen.