De fruitbomen zijn vannacht en vanochtend vroeg weer beregend. Ik woon in de Betuwe en word in mijn directe omgeving omringd door fruitboomgaarden.
Het is prachtig om te zien. De takken en bloesemknoppen, met hun bevroren druppels. Bevriezing…. Door de bevriezing blijft de vrucht leven. Door het buiten sluiten van iets wat vernietigend kan werken (de vrieskou) blijft de kern bewaart en levend.
“Door bevriezing blijft de kern leven”. Deze zin blijft maar rond dwarrelen in mijn hoofd. Is het niet net zo bij trauma? Dat een reactie, op iets wat van buitenaf komt met een vernietigend effect, kan zijn dat je bevriest? Dat je jezelf (onbewust) beschermt door te bevriezen? Zodat je diepe essentie, je kern heel blijft?
Ik hoorde van de fruitteler dat ze de beregening pas stop zetten als er lucht zichtbaar wordt in het bevroren water. Ze stoppen dus niet als het niet meer vriest. Ze stoppen pas met beregenen als er lucht bij komt. Anders zou de bloesemknop alsnog kapot gaan.
Hoe zit dit bij mensen en trauma? Zou daar ook eerst langzaam lucht bij moeten komen voordat de bevriezing mag ontdooien? Hoe ziet dat er dan uit? vraag ik me af. Wat als lucht nou voor adem staat? Dat om uit die bevriezing te komen je eerst weer moet gaat ademhalen? Écht ademhalen.
De bevriezing die heeft plaats gevonden zit in al je cellen. Dit kan zich uitten in rillingen of het ineens erg koud hebben, tot klappertanden toe. Om dit te helen is adem nodig. Er zijn allerlei (adem) therapieën die je hierbij kunnen helpen. Door een intensievere ademhaling kunnen de cellen weer tot leven komen en kan de diepe kou een uitweg vinden naar buiten. Je lichaam zal reageren bij dit tot leven komen. Fysiek en mentaal. Daarom is begeleiding belangrijk. Zodat je in niet terug gaat in de bevriezing maar geleidelijk de weg naar ontdooiing vindt.
Vergeet niet dat je diepe essentie, de kern van wie je werkelijk bent, niet bevroren is. Dat deze wacht totdat je haar/hem bevrijdt, zodat je weer kunt leven in volle energie, passie en liefde.